Naam: Annemarije Rus | Leeftijd: 30 | Favoriet gereedschap: combinatietang | Rol: junior-reparateur | Beroep: visueel antropoloog en model | Vindbaar: Instagram

Door anti-kraakwonen moest er vaak wel wat gedaan worden. Ik heb altijd zelf reparaties gedaan.

Hoe ben je met repareren begonnen?

Ik heb het repareren van jongs af aan meegekregen van mijn ouders. Ik keek altijd mee met mijn vader en mocht hem helpen. En mijn moeder heeft me alles geleerd over de naaimachine.

Later ben ik nog handiger geworden met dingen fiksen. Door anti-kraakwonen moest er vaak wel wat gedaan worden. Ik heb altijd zelf reparaties gedaan en gewoon alles eerst zelf geprobeerd: van lampen repareren tot modems aanleggen. Bij dingen die in het dagelijks leven ermee ophouden is altijd mijn eerste neiging: “hoe ga ik dit fiksen?”

Bij dingen die in het dagelijks leven ermee ophouden is altijd mijn eerste neiging: “hoe ga ik dit fiksen?”

Wat is je kracht?

Ik ben niet bang om dingen open te maken (zowel mezelf openstellen en kwetsbaar opstellen) als met dingen.
Ik ben niet bang voor kwetsbaarheid in het algemeen.

Is er iets dat je graag aan mensen wilt leren?

Dat het plezier van repareren het plezier van consumeren overtreft.

Soms heb ik de neiging te gaan shoppen als ik me niet lekker voel, maar dat werkt niet. Dan heb je weer wat en dan? Terwijl als je repareert, investeer je ergens meer tijd en energie in en dat wordt het meer van jou. Dat voelt echt goed.

Als je repareert, investeer je ergens meer tijd en energie in en dat wordt het meer van jou. Dat voelt echt goed.

Wat is je spannendste / leukste reparatie-ervaring?

Samen met Anneloes heb ik een stofzuiger gerepareerd en voor het eerst in mijn leven gesoldeerd. Toen die het weer deed gaf het een geweldige kick. Iedereen ging juichen. Na afloop in de kroeg heb ik het trots aan mijn vrienden verteld.

Het mooie is; je gaat iets aan en je gaat steeds dieper. Iedereen raakt in een focus. Je raakt geïnvesteerd en wilt dat het slaagt.

Het is samen puzzelen, escape-room-achtig. Een gezamenlijke missie.

Het is samen puzzelen, escape-room-achtig. Een gezamenlijke missie.

Het mooie is; je gaat iets aan en je gaat steeds dieper. Iedereen raakt in een focus. Je raakt geïnvesteerd en wilt dat het slaagt.

Wat zou je nog eens willen fiksen?

Ik wil dat mijn platenspeler weer gaat werken en dat ik die samen met iemand kan repareren.

Deze heeft een sentimentele waarde, dus ik durf het niet alleen. Doktoren opereren ook niet hun eigen familieleden…

Houd alles wat je loshaalt op volgorde en maak foto’s tijdens het proces.

Heb je een reparatietip?

Van het Repair Café geleerd: houd alles wat je loshaalt op volgorde en maak foto’s tijdens het proces.

Welk product vind je goed geproduceerd?

Mijn naaimachine. Die heeft punten om te oliën en is makkelijk te openen. Die is echt gemaakt om onderhouden te worden.

Dat is mooi om te zien omdat we zo vaak worstelen met apparaten. 

Mijn naaimachine is echt gemaakt om onderhouden te worden.

Welke apparaten verdienen een beter ontwerp en fabricatie?

Koffiezetapparaten met een gladde behuizing die niet open te krijgen is. Niet te doen. Wrikken met een schroevendraaier om er in te komen met grof geweld. En dan ziet ie er niet meer uit. Zo jammer.

Het is ook vreselijk frustrerend dat apparaten steeds een ander soort oplader krijgen. Dat zou verplicht universeel moeten worden.

Koffiezetapparaten met een gladde behuizing die niet open te krijgen is. Niet te doen.

Wat is je droom voor Repair Café Jeltje?

Dat het zo druk bezocht wordt dat het elke week open moet zijn. En dat er workshops komen voor mensen om basisvaardigheden te leren.

Ik zou willen dat men denkt: het werkt niet meer; ik ga het fiksen. In plaats van: het is kapot; het moet weg.

En het Repair Café zou meer gemeengoed mogen worden.

Ik zou willen dat men denkt: het werkt niet meer; ik ga het fiksen. In plaats van: het is kapot; het moet weg.

Foto’s (pré-corona): Lucy Lambriex